Amsterdam 2006/2007/2008/2009/2010/2011 – Canal Parade – Zes keer legde ik mij de beperking op om mee te varen tijdens de jaarlijkse tocht der tochten van de GayPride. Je ziet weinig anders dan de mensen aan de kant en de medeverstekelingen. Dat is wat je kunt vastleggen, meer niet. Het eerste jaar (2006) maakte ik de bij de Zilveren Camera winnende foto (2e prijs documentair enkel beeld) van de jongens met de blauwhelmen. Toen besefte ik dat mijn keuze niet zo slecht was. Maar ja, om nou iedere keer mannen onder een brug vast te leggen is ook weer zo wat. Het jaar daarom voer ik met dezelfde groep mannen mee, en raakte gefrustreerd dat het eigenlijk niet echt lukte qua fotografie. Het jaar daarop (2008) besloot ik maar eens een andere boot te nemen. De Mr. B. boot. Ik maakte daar een aantal beelden van niet op of om kijkende spelende kinderen tussen een groep omkledende homo’s die zich in rubber en leer gingen verpakken voor de tocht. Ook de homo’s hadden totaal geen oog voor de kinderen (en meisje van ongeveer 3 en en jongetje van ongeveer 5 jaar). Ik beschouw dit beeld uit van Jetkse bij haar schommel als één van mijn beste. Jetske kijkt vragend naar haar moeder (niet in beeld) of ze wel mag schommelen. Na het maken van dit beeld vroeg ik mij af wat ik verder nog op die boot moest doen, want de foto had ik immers. Uiteindelijk toch maar de tocht van 4 uur gedaan, zonder verder nog iets noemenswaardigs  gemaakt te hebben In 2009 toch maar weer met de mannen van Mr. B. Rubber & Leather mee gegaan. Dit keer stonden er ook een aantal transgenders met exorbitante borsten aan dek. Het leverde wel wel aardige plaatjes op, maar niet spectaculair. Ik vond het in ieder geval om Jetske na een jaar weer even te zien. Het jaar daarop werd het weer de vriendenclub van de boot uit 2006. Dit keer waren ze als Delfts Blauwe boertjes, maar fotografisch leverde het niets op. Het laatste jaar dat ik met een boot meevoer was in 2011. De Poz & Proud boot. Een groep seropositieve mannen met een belangenvereniging voor homomannen met HIV. Het verbaasde mij zeer dat er (bijna) kinderen op de boot stonden die geen idee hadden waar Poz & Proud voor stond. Jongens uit de provincie, net uit de kast, en waarschijnlijk voor de eerste keer bij een GayPride. Ze waren dolblij dat ze überhaupt op een boot mochten dansen, maar ik merkte aan alles dat ze werkelijk geen benul hadden. Uiteindelijk zat daar fotografisch ook niet veel bijzonders tussen. Vanaf dat jaar besloot ik aan de kant te blijven. Twee jaar geen foto’s gemaakt omdat ik ziek was en omdat ik de keer daarop geen zin had in drukte. In 2014 Heb ik het anders aangepakt en heb foto’s vanaf de kant gemaakt. Aan het einde van een ietwat verregende tocht. Zwartwit en somber <zie hier>